Մեր հիշողությունը կենդանի էակի նման, ունի իր բնավորությունը, իր քմահաճույքները: Այն կաող է երկար տարիներ պահպանել մանկության ժամանակ տասած մի որևէ չնչին բան: Բայց կարող է նենգորեն դժվար կացության մեջ գցել` կատակելմեզ հետ. Հանկարծ կհրաժարվի հիշել այն բանաձևը, որ մեկ ժամ առաջ ենք սովորել:

Հիշողությունը այն հիմքն է, որի վրա արարում է ուղեղը. Մեր հիշողությունը մենք ինքներս ենք: Մեր անհատականությունը, մեր վերաբերմունքը մարդկանց նկատմամբ, մեր հնարավորությունները, մեր մտածողությունը` ամեն բան կապված է հիշողութըան հետ:

Օրինակ, բազմաթիվ խոշոր գիտնականներ իրենց հիշողության մեջ ամենից շատ գնահատել են մոռանալու ընդունակությունը: Ռուսոն <<Խոստովանության>> մեջ գրել է. << Իմ հիշողության հատկություններից մեկը արժանի է հիշատակման: Այն ծառայում է ինձ լոկ այնքան ժամանակ< քանի դեռ ես ապավինում եմ նրան. Հենց որ նրա բովանդակուփյունը վստահում եմ թղթին, այն ինձ դավաճանում է, և ես արդեն չեմ հիշում, թե ինչ եմ գրել>>:

Էդգար Պոն նույնպես իմաստուն խորհուրդ է տվել. <<Եթե դուք ուզում եք ինչ-որ մի բան մոռանալ անմիջամես, գրեցեք, որ պարտավոր եք հիշել այն>>:

Այս խորհուրդը օգտակար է մտավոր աշխատանքով զբաղվող մարդկանց համար, քանի որ ներկայումս փոթորկվող ինֆորմացիայի օվկիանոսը կարող է ողողոլ հիշողությունը, եթե չտիրապետեք անկարևորը մոռանալու արդյունավետ եղանակին:

Հիրավի, մոռացությունը հիշողության հիվանդություն չէ, այլ նրա առողջության պայմանը:

Ցանկանում եք նոր ինֆոռմացիան տաղապոխել երկարատև հիշողության մեջ? Նրա վրա կենտրոնացրեք ձեր ուշադրությունը, կրկնեցեք մի քնի անգամ: Իհարկե, պատահում է որ ինչ որ միդեպք ինքնին հիշվում է: Նշանակում է, նրանում կա ինչ-որ հատուկ մի բան:

Այժմ կարելի է անցնել հիշողության հնարավորություննեի գնահատմանը: